Kontynuacja i symbioza.
Te dwa słowa stanowiły punkt wyjścia w procesie projektowym. Zabytkowe budynki zbiorników gazu, ich zdecydowana i szczera zamknięta forma stanowią silny kontekst i nawiązanie bryłowe do nowoprojektowanych obiektów. Wspólny budulec, który w zależności od czasu powstawania budynku przybierał różną barwę, fakturę i wielkość definiuje język i wyraz architektoniczny nowo projektowanego założenia. Cegła jest materiałem ponadczasowym daje wiele możliwości jej użycia a zarazem nie narzuca żadnych rozwiązań.
Dogłębna analiza historycznych, istniejących form architektonicznych oraz rozkład ich na czynniki pierwsze doprowadziły do stworzenia zupełnie nowej koncepcji architektury, oferującej zarówno nowoczesność i ponadczasowość jak i dialog z przeszłością.
Duże okno, słup, gzyms, nadproże, zróżnicowana faktura i artykulacja bezpośrednio przełożono na współczesny język architektoniczny. Pionowe elementy ceglane, nadają budynkom rytm, wydzielają wnętrze i zewnętrze, kadrują widoki. Gzymsy oddzielają kondygnacje i porządkują bryłę, a także chronią wnętrza od nadmiaru słońca. Okna zapewniają odpowiednią ilość światła dziennego i gwarantują wysoką jakość przestrzeni do pracy. Detal spoiny, faktury nadproża nadają kolejnego znaczenia fasadzie w bliższym kontakcie. Ceglane kolory łamaczy światła, szarości gzymsów i nadproży doskonale współgrają z otaczającą zielenią.
Cztery zróżnicowane między sobą bryły o jednolitym wyrazie lecz zróżnicowanej wysokości i artykulacji doskonale współgrają z otoczeniem. Współczesne w detalu i zaprojektowane według najnowocześniejszych standardów obiekty stają się oczywistym dopełnieniem otoczenia oraz kompleksu Gazowni Warszawskiej.